(ย้ายจาก http://a-littlegirl.com/ กลับมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิมค่ะ )
เอปซี่หายไปนานมาก สองปีครึ่ง ที่ไม่เขียนบล็อค
หายไปมีความรัก ฮิ้วววว
วันนี้อยากแบ่งปันเรื่องราว เกี่ยวกับสุขภาพนะคะ เพราะไม่อยากให้ทุกคนต้องทรมานเหมือนที่เราเป็น
ตอนนี้เราป่วยค่ะ อยู่บ้านรักษาตัวมาสองเดือน แล้วและหวังว่าจะหายภายในหนึ่งเดือนข้างหน้านี้ เพื่อกลับไปทำกิจกรรมชีวิตตามปกติได้
เรามีอาการกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นอักเสบ กระทบเส้นประสาท ทำให้แขนขาชา และ (เคย) เดินได้แค่วันละ 20 นาที
ปัจจุบันเราเดินได้วันละ 1 ชั่วโมงแล้วค่ะ
การป่วยครั้งนี้ทำใ้ห้เราเรียนรู้อะไรหลายอย่าง
- สุขภาพตัวเองสำคัญที่สุด อย่าละเลยการออกกำลังกาย และการทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย ทานให้ครบหมู่และมากพอกับความต้องการของร่างกาย
- ถ้ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับสุขภาพ รีบจัดการรักษาโดยทันที อย่าทิ้งไว้และคิดว่าไม่เป็นไร เล็กน้อย เีดี๋ยวก็หาย
- เวลาที่ป่วยนอกจากคู่ชีวิตและครอบครัวที่สามารถช่วยเหลือเราได้อย่างใกล้ชิดแล้ว ตัวเราเองน่ะแหละ ที่จะช่วยให้ตัวเองหายป่วยได้อย่างดีที่สุด
- ช่วงที่ป่วยใส่เสื้อผ้าแค่สองชุด และไม่สามารถไปไหนได้ แล้วเราจะทำแต่งานจนมีเงินมากมาย ไปทำไมกัน หาเวลาพักผ่อนบ้างนะจ๊ะ
- ถ้าเรามีสุึขภาพดี เราจะไม่เป็นภาระกับตัวเองและคนอื่น แถมยังสามารถช่วยเหลือคนอื่นและสังคมได้ด้วย
- อาการป่วยทางร่างกายบางอย่าง ไม่สามารถหายเป็นปกติได้ แต่จะแค่ดีขึ้น เหมือนแก้วร้าวที่เอากาวมาแปะไว้ โปรดระวังและรักษาสุขภาพของท่านอย่างยิ่งยวด
- เวลาป่วยใช่ว่าจะแย่เสมอไป เพราะมันเป็นช่วงที่เราได้มีเวลาพักร่างกายและจิตใจอย่างจริงจัง เงยหน้าออกมาจากวิถีการใช้ชีวิตปกติ ทำให้เรามีเวลาคิด ทบทวน และเรียนรู้โลกอีกด้านที่เราเคยละเลยไป เช่น การอ่านหนังสือดีๆ จากกระดาษ และฟังธรรม
- การใช้ชีวิตพอดีๆ ทำงานแต่พอดี พักผ่อนแต่พอดี มีความสุขแต่พอดี จะทำให้ชีวิตพอดีๆ
ถ้าอยากรู้ว่าอะไร ทำไม เราถึงได้ร่างกายเปราะบางถึงขนาดนี้ เริ่มอ่านจากตรงนี้ได้เลยค่ะ
เรากลับเมืองไทยเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาเป็นเวลา 4 สัปดาห์
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ ตื่นขึ้นมา เราก็พบว่าเรานอนตะแคง และรู้สึกเจ็บที่สะบักด้านซ้าย คิดว่าเกิดจากการนอนผิดท่า (ปกติเรานอนหงาย)
แต่เราไม่ได้กังวลอะไร ไม่ได้บอกใคร ( คุณสามี ( พี่ฮิม) ไม่อยู่ ไปปรนิบัตพ่อแม่เค้า) เราก็ออกจากบ้านไปทานข้าวกับเพื่อน แล้วก็กลับบ้านพร้อมน้องสาว
โดยที่น้องสาวขนของของน้องชายที่กำลังบวชอยู่ กลับมาจากห้องพัก เราก็ช่วยยกของนิดหน่อย แต่เราก้มไม่ได้ ใช้วิธีย่อตัวเอา
และแล้วเราก็นอนไม่ได้ทั้งคืน เพราะปวดมาก ปวดสะบัก ปวดเส้นจากคอลงมาที่หลังถึงบริเวณเอวและปวดไปทั้งแขนซ้าย
ตื่นเช้ามารีบไปโรงพยาบาลกรุงเทพ แต่ใจก็นึกว่าถ้าเรากินยาคลายกล้ามเนื้อมันจะหายไหม๊ (จริงๆ ถ้ากินตั้งแต่เมื่อวานเช้าอาจจะไม่เป็นไรไปแล้ว )
เบื้องต้น เราถูกส่งไปให้แผนกกระดูกสันหลัง คุณหมอ กดบริเวณสะบักและรอบๆ เราไม่เจ็บ แต่พอให้เราขยับแขนเราจะเจ็บ
คุณหมอบอกว่าเรากล้ามเนื้ออักเสบ และกระดูกคอเสื่อม ! จะจ่ายยาให้และส่งต่อไปให้คุณหมอแผนกกายภาพบำบัด
สิ่งที่คุณหมอกังวล คือ เราเคยเส้นคอฝั่งซ้าย เส้นเดียวกับที่เจ็บอยู่ พลิก 2 ครั้ง ในรอบ 6 ปี คือถือว่าเปราะบางมาก
และคุณหมออธิบายเพิ่มว่า คนที่เป็นกล้ามเนื้ออักเสบ กับคนที่เป็นหมอรองกระดูกทับเส้นประสาท จะมีอาการเริ่มต้นเหมือนกัน รักษาเบื้องต้นเหมือนกัน คือให้ยาและกายภาพบำบัด ถ้าเป็นกล้ามเนื้ออักเสบ เดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ก็จะไม่หาย ต้องกายภาพต่อเนื่องและรักษาตามอาการไป คุณหมอบอกว่า เราเพิ่งเจ็บหลังครั้งแรก อาการแบบนี้ น่าจะเป็นแค่กล้ามเนื้ออักเสบ เฮ้ออออ โล่งไป
จากนั้นเราก็ไปพบคุณหมอกายภาพบำบัด คุณหมอก็บอกเหมือนกันว่ากล้ามเนื้ออักเสบ แถมทักเราว่าก้มหน้าก้มตาเล่น BB เยอะไปหรือเปล่า กระดูกคอเลยเสื่อม << เอ่อปกติหนูใช้ iPhone ค่ะ
ว่าแล้วคุณหมอก็ให้เราไปนอนบนเตียง และคุณหมอก็ทำการ กดเข็ม คุณหมอบอกไม่ใช่ฝังเข็มนะ แต่จะกดลึกลงไปที่หลัง แล้วก็หมุนๆคล้ายๆ ขยับทีละน้อยรอบๆบริเวณที่คุณหมอกดเข็มลงไป
คุณหมอกดจุดแรกที่สะบักซ้ายประมาณมุมทะแยงกับหัวไหล่ซ้าย ตอนที่หมุนหัวเข็ม เรารู้สึกไปถึงเส้นที่คอและหลัง
กดจุดที่สอง ขยับไปอีกนิดน่อย จำความรู้สึกไม่ได้แล้วว่าตรงไหน แต่รู้ว่ารู้สึกไปถึงเส้นที่แขน
คุณหมอบอก แสดงว่า กดถูกเส้นละ และจากนั้นเราก็ขยับแขนขึ้นลงได้บ้าง จากที่ก่อนมาถึงโรงพยาบาล ยกไม่ขึ้นเลย แต่เราก็เจ็บสะบักอยู่นะ เจ็บมากกกก
ข้อห้ามเด็ดขาด ห้ามยกของหนักอีกต่อไป และ ถ้าจะให้ดีช่วงนี้อย่าใช้แขนซ้าย กระเป๋าถือ หรือถุงชอปปิ้งหนักๆ นี่ห้ามเลย
เราถูกส่งต่อไปห้องกายภาพ ที่ทำกายภาพโดยคุณพยาบาล
ใช้เลเซอร์จี้ที่เส้นคอ เพื่อกระตุ้นกล้ามเนื้อและเส้นเอ็น
ใช้อุปกรณ์อัลตราซาวน์ที่มีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้ามากรตุ้นที่รอบๆ สะบักซ้าย บริเวณกล้ามเนื้อทั้งหมดที่เจ็บ
จากนั้นก็ไปนอนบนเตียงเพื่ออบร้อน และดึงคอ ( ปรับกระูดูกคอให้เข้าที่)
ทั้งหมดใช้เวลาทำกายภาพ 1 ชั่วโมง แล้วก็ไปจ่ายเงินรับยาไปทานที่บ้าน
คุณหมอแนะนำให้มาทำกายภาพทุกวัน และควรจะจองออกกำลังกายโดยพยาบาลด้วย ออกกำลังกายของโรงพยาบาลคิวแน่นมาก เต็มไปถึงอีกอาทิตย์นึงโน่น
แล้วยังไงล่ะ เราจะต้องไปหาพี่ฮิมในวันนั้น และจะกลับมากรุงเทพอีกทีโน่น วันพฤหัส
ไม่เป็นไร ได้ยาไปแล้ว คงจะหายมั้ง
เราก็เริงร่าทานยา และไปซื้อ hot pack มาประคบบริเวณที่ปวด เราซื้อที่ร้าน Boots แ่ต่คิดว่าร้านขายยาทั่วไปก็น่าจะมีขายนะคะ หน้าตาตอนแกะกล่องออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ
ทำให้อาการปวดดีขึ้น ผ่านไปสองสามวันเราก็ไม่ปวดหลังแล้ว จากเดิมที่นั่งเฉยๆ ก็ปวดทรมานมาก
แต่ว่าเรายังไม่สามารถทำอะไรหนักๆ ได้ เพราะแค่เราจะปลอกมะม่วงสุก ถือมะม่วงที่มือซ้าย เราก็ยังรู้สึกได้เลยว่าตึงเส้นจากหลังไปถึงคอ
เรากลับมาบ้านตัวเองวันพฤหัสบดี แวะไปเยี่ยมอาจารย์ที่มหาลัย ไปทานข้าวกับพี่ ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปกติ เพราะว่าเรานั่งรถแล้วก็ลงไป นั่งทานอาหารเย็นแล้วก็กลับบ้าน
แต่พอวันศุกร์ เราเดินสายเจอผู้คน ซื้อของ และไปเดินชมบูทงานสร้างบ้านที่เซ็นทรัลเวิร์ล เพราะเรามีโครงการจะสร้างบ้าน ไปเลือกแบบบ้านกับน้องสาว
เราเดินเข้าเิดินออกเกือบทุกบูท เข้าไปขอรายละเอียด แล้วก็ได้แบบบ้านมาหลายเจ้าเลย เราสะพายกระเป๋าและถือของด้านขวา
แต่ซักพักเราก็รู้สึกปวดหลังตรงส่วน lower back ก็เลยให้น้องสะพายกระเป๋าให้ ให้น้องเอาแบบบ้านทั้งหมดไปเก็บที่รถก่อน
เราเดินตัวเปล่าในงานอีกพักนึง เพราะเดินไปเจอแบบที่ถูกใจ ก็เลยหยุดคุยและลงทะเบียนไว้ที่บูทนั้น
ตอนเดินไปที่ลานจอดรถ แขนขาเราเริ่มชา ก็เอ๊ะ เป็นอะไร กลับบ้านก็ยังไม่หาย ต้องนั่งเหยียดเท้าอยู่นานมากประมาณชั่วโมงนึง ก็ค่อยดีขึ้น
วันเสาร์ แขนขาชาเป็นระยะ แต่ถ้านั่งเหยียดขา และหยุดกิจกรรมต่างๆ ซักพักก็หาย รีบโทรไปนัดกายภาพและพบหมอ
วันอาทิตย์ ไปทำกายภาพก่อนแล้วก็พบหมอ เพราะตารางกายภาพก็แน่นมากเหมือนกัน คุณหมอบอกว่าที่ชาเป็นเพราะว่าเรายังไม่หายดี มันเป็นช่วง sensitive แต่เราไปใช้มันเยอะ ถึงแม้จะไม่เยอะเท่าปกติ แต่ก็หนักเกินไปสำหรับ กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นที่ยังไม่แข็งแรง คุณหมอ เขียนใบรับรองแพทย์เรื่องห้ามยกของหนักและใบรายละเอียดเรื่องการทำกายภาพให้เรา มายื่นที่โรงพยาบาลในอังกฤษ เพื่อทำกายภาพต่อ อีกสองสัปดาห์
วันจันทร์ นัดออกกำลังกายได้เช้า 8 โมง แล้วต่อด้วยกายภาพ คุณพยาบาล ช่วยออกกำลังกายให้และ สอนท่าให้กลับไปทำกายภาพที่บ้านต่อ และตอนเย็นเราก็ต้องบินกลับอังกฤษ
พี่ฮิมจัดการกระเป๋าของเราสองคนทั้งหมอสองใบใหญ่ และสองใบเล็ก เพราะเราถือของไม่ได้ ไม่อยากเสี่ยง ก็นั่งขาชามาตลอดทาง สิบกว่าชั่วโมง เพราะมันเริ่มชาตั้งแต่ยังเดินไม่ถึง Gate ขึ้นเครื่องเลย มาถึงบ้าน กว่าจะหายชาก็วันกว่า เครียดง่ะ
กลับมารีบโทรนัดหมอเพื่อจะไปทำกายภาพ พอเจอหมอแล้ว คุณหมอบอกว่า วิธีรักษาที่นี่ไม่เหมือนเมืองไทยนะ
กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นอักเสบ ก็ควรจะให้มันพัก อยู่เฉยๆ อย่าใช้มัน อย่าไปกระตุ้นมันด้วยการทำกายภาพ
จะทำกายภาพก็ต่อเมื่อ รักษาไปถึงระยะเวลาหนึ่งแล้วยังไม่หาย
เอายาให้คุณหมอดูว่า ทานอะไรบ้าง คุณหมอก็บอก ยาคลายกล้ามเนื้อ ประเทศนี้ไม่ใช้นะ มันมีผลต่อกระดูก ส่วนยาแก้ปวด เราทานโดสต่ำไปเลยยังไม่หาย เอ่อออ อึ้งไปแป๊บนึง
คุณหมอสั่งให้เรางดทานยาที่เอามาจากเมืองไทย จ่ายยามาให้ใหม่ แล้วก็บอกว่าให้นอนพักเยอะๆ น่าจะหายภายใน 1 เดือน โอเคค่ะหมอ
กลับมานั่งๆ นอนๆ และทำกายภาพเองที่บ้าน โดยที่พี่ิฮิมทำงานบ้านทุกอย่างให้หมด รวมถึงทำกับข้าว หาของกินไว้ให้ครบสามมื้อ อิชั้นมีหน้าที่ัพักผ่อน
ซึ้งใจเป็นที่สุด จนคิดว่าถ้ากลับกัน เราต้องเป็นฝ่ายดูแลพี่ฮิมแบบนี้จะทำได้ครบถ้วนสมบูรณ์ อย่างที่เราได้รับอยู่หรือเปล่า << ถูกแจ๊คพอต ได้สามีดี
เพื่อนเราบอก ดวงจะเป็นคุณนาย ได้นั่งๆนอนๆ << ไม่ดีมั๊ง
ช่วงอาทิตย์แรกที่กลับมาอยู่ลอนดอน แขนขาก็ชาเรื่อยๆ เดินนิดหน่อยก็ชา แอบไปล้างชามสองใบก็ชา นอนเฉยๆ ตื่นมาก็ชา จนเรานอนร้องไห้เลยอ่ะ เพราะเครียดไม่รู้ว่ามันจะหายไหม๊ ทำไมมันชา คือรู้สึกว่ามันคงมีปัญหาที่เส้นประสาท ไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อหรือเส้นเอ็นแล้ว แอบกลัว กลัวไม่หาย บ้าเหรอ นอนเฉยๆ ก็ชาได้ นี่ยังไม่ได้ขยับตัวไปทำอะไรเลยนะ
ระหว่างนี้ก็เดินอยู่แค่ในห้องสี่เหลี่ยม จากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ไปนั่งทานข้าว ( ต้องมีหมอนพิงหลัง) แล้วก็วนกลับมาอยู่ที่เตียงนอน ทั้งนอน ทั้งนั่งดูหนัง ( มีหมอนพิงหลังอีกน่ะแหละ) แล้วก็เล่นเน็ตบน iPhone บ้างตามประสา แต่ส่วนใหญ่จะนอน เพราะทานยาแล้วง่วงจนหลับไปเลย
รู้ไหม๊เราทำอะไรไม่ได้บ้าง ช่วงที่เราป่วย
- อดแต่งตัวสวย เพราะต้องนอนอยู่บนเตียง ถึงเวลาออกไปนอกบ้าน ก็ใส่แต่รองเท้าผ้าใบ กระเป๋าก็ถือไม่ได้ต้องเดินตัวเปล่า เอาของไปแต่จำเป็น มือถือ กุญแจ และเงินนิดหน่อย แค่คิดก็อยากจะกรี๊ดดดด โอ๊ย ยังอยากใส่ส้นสูง ใส่สร้อย Punk Bear และสะพายกระเป๋าเก๋ๆ อยู่นะ
- ทำกับข้าวยากๆ ไม่ได้ ยกกระทะ ยกหม้อไม่ไหว ต้องอะไรก็ได้ง่ายๆ โดยช่วงแรกพี่ฮิมจะทำให้ แล้วก็คิดเผื่อไว้ว่ามื้อไหนต้องทานอะไร ช่วงที่เราอยู่คนเดียว ก็เอากับข้าวที่ทำไว้มาเข้าไมโครเวฟกินเอง
- ทำงานบ้านเองไม่ได้ เพราะขยับตัวเยอะ เดี๋ยวก็ปวดเส้นอีก
- มี Sex และนัวเนียกอดรัดฟัดเหวี่ยงไม่ได้ เอ่อ ไม่ได้ทะลึ่ง แต่ว่าเรื่องจริง เพราะเราขยับหมุนตัวไม่ได้ ต้องนอนหงายอย่างเดียวแล้วเดี๋ยวคุณสามีมากอดเอง มากกว่านั้น ลืมไปได้เลย เจ็บหลังอยู่ง่ะ
- ทำงานไม่ได้ เพราะต้องรักษาตัวให้หายก่อน แค่ยืนนานๆ เดินนานๆ ยังไม่รอด แล้วจะออกไปไหนเหรอ คงต้องทำงานแบบ work from home ละมั๊ง
แล้วถ้าเราไม่หายเราจะไม่ได้ทำอะไรบ้าง
- ทั้งหมดด้านบนก็คงจะทำไม่ได้น่ะแหละ
- จะไปเดินชมเมือง ชมป่าเขา เที่ยวแบบทรหดไม่ได้อีกแล้ว
- ไปช้อปปิ้งแบบถือของพะรุงพะรัง เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ไม่ได้ เศร้า
- ไปย่ำยุโรปอย่างที่ฝันก็คงจะไม่ไหว
- มีลูกไม่ได้ เพราะแค่ตัวเองยังนั่ง ยืน เดิน ไม่สะดวก แล้วเราจะแบกน้ำหนักตอนตั้งท้อง และอุ้มลูก ให้นมลูกได้ยังไง
เราได้แต่คิดว่าไม่ได้นะ เราต้องหายซิ่ คนเค้าขาหัก กระดูกหัก หกเดือนเค้ายังหายเลย กะอีแค่นี้จะอะไรกันนักหนา
พอสัปดาห์ที่สามก็เริ่มดีขึ้น แขนไม่ชา แต่ขายังชาอยู่นะ ไปหาหมออีกครั้ง คุณหมอให้ลดยาเหลือแค่ตัวเดียว และบอกว่าให้ออกไปเดินวันละ 20 นาที ดูซิว่าไหวไหม๊
20 นาที ! นี่วันนึงเราจะเดินได้แค่นี้เองเหรอ
ไม่อยากจะบอกว่า ได้แค่นั้นจริงๆ เพราะขามันจะชา แล้วก็ปวดเส้นมากๆ เวลาที่กลับมาถึงบ้าน ปวดจนทนแทบไม่ไหว แล้วก็หลับแบบสลบไม่ไหวติงไปเลย
เราเิดินด้วยการมีตัวช่วยพิเศษ คือรองเท้าสำหรับเดินโดยเฉพาะที่เราใส่มาสองปีแล้ว เป็นรองเท้าผ้าใบที่ช่วยเรื่องการทรงตัว การรับน้ำหนักของข้อเท้า+หัวเข่า และสร้างกล้ามเนื้อเหมือนเราไปยิม
จากเมื่อก่อนเคยปวดหลังเพราะเดินเยอะ พอเปลี่ยนมาใส่รองเท้านี้ก็หายปวดหลังไปเลย
รองเท้านี้คือ MBT ค่ะ
ถ้าใครมีปัญหาปวดหลัง หรือต้องทำงานที่เดินเยอะ ยืนเยอะ แนะนำให้ใส่ MBT นะคะ เค้ามีหลายรุ่นหลายสีค่ะ แต่อาจจะร้อนซักหน่อยสำหรับอากาศเมืองไทย
ส่วนรองเท้าแตะ Fitflop เราเอามาใส่เดินในบ้าน เพราะว่าช่วยลดแรงกระแทกของข้อและกระดูกสันหลังได้ดี
หลังจากเดินได้วันละ 20 นาทีโดยที่ขาไม่ชามาอาทิตย์นึง เราก็ลองเดินไกลขึ้นกว่าเดิม เป็นเกือบ 30 นาที
และแล้วเราก็พบว่าเราปวดเส้นมากตอนเดินกลับจะถึงบ้าน และ ขาชา อีกแล้ว!
แต่คราวนี้ มันชาแบบเบาๆ ชาอยู่ตั้ง 3 วันแน่ะ เอิ๊ก เรางี้ซีดเลย นอนนิ่งอยู่บ้านไม่กล้าออกไปเดินอีกหลายวัน
ไปหาหมออีกรอบ คุณหมอเลย ให้ทานยาต่อ แล้วก็บอกว่าจะส่งตัวไปทำกายภาพละนะ นี่มัน 6 สัปดาห์แล้วยังไม่หายอีก
แต่ระบบทีี่นี่คือ เค้าจะส่งจดหมายมาที่บ้าน แล้วเราก็เอาจดหมายนั้นไปยื่นที่โรงพยาบาลที่เค้าระบุในจดหมายเพื่อไปรับการกายภาพ
เรารอจดหมายมาอาทิตย์นึงละ ยังไม่มีวี่แวว
ระหว่างที่ป่วยเราก็ทำกายภาพด้วยตัวเองที่บ้าน ตามที่โรงพยาบาลแนะนำและจากที่ค้นหาจากในอินเตอร์เน็ต
เมื่อวานมีแช่น้ำอุ่น ผสม เกลือด้วยอ่ะ รู้สึกตัวเบาขึ้นเลย
ตอนนี้เราเดินวันละ 1 ชั่วโมงโดยที่ขาไม่ชามาได้ 5 วันแล้ว แต่รู้สึกปวดเส้นบริเวณคอและหลังนิดหน่อยช่วงท้ายๆ ชั่วโมง
สะบักที่เจ็บตั้้งแต่วันแรก ตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่ ถ้าเราขยับหลัีง หรือใช้งานมือซ้าย << อักเสบนานจัง
แต่เราก็ตั้งเป้าไว้แล้วว่าเราจะต้องหายเร็วๆนี้ให้ได้ ภายในหนึ่งเดือนนี่ละ
อาทิตย์นี้จะเริ่มเดินไกลขึ้น ซัก ชั่วโมงครึ่ง ถ้าไหว อาทิตย์หน้าจะสองชั่วโมง
เราต้องหายเป็นปกติให้ได้
ถึงทุกคนที่เรารัก คนที่รู้จัก และคนที่ไม่รู้จัก
ถ้าคุณเคยละเลยการดูแลสุขภาพตัวเอง ขอให้หันกลับมาใส่ใจสุขภาพตัวเองได้แล้วนะคะ จะได้ไม่ป่วยหนักแบบเรา
Epsilon' s blog 